μιλα μου..

Σκέφτομαι τον τρόπο με τον οποίο μιλούν οι άνθρωποι μεταξύ τους.. Άλλοι θέλουν να μιλούν, άλλοι λατρεύουν να τους μιλούν..
άλλοι θέλουν να τους μιλούν χαιδεύοντας τους τα αυτία, άλλοι απλώς να τους χαιδεύουν..
αλλοι θέλουν να μιλούν για να τους καταλάβουν..
Αλλά ποιος είναι αυτός ή αυτή που ακούει; ποιός ξέρει να ακούει και ακόμη ποιος "ξέρει" τί θα κάνει με αυτά που μόλις άκουσε; Μπορεί απλώς να χαρεί που κάποιος τον εμπιστεύτηκε, ή ακόμη σπανιότερα να θέλει να καταλαβει τον άλλο.. τον τρόπο σκέψης του, το "πρόβλημα" που του παρουσιάζει..
Το γιατί θελει κάτι τέτοιο είναι μία άλλη ιστορία.. δηλαδή, είναι μάλλον απίθανο να θέλει απο αμιγώς ανιδιοτελή αγάπη και αλτρουισμό να καταλάβει τι του λένε.. σίγουρα και μόνο το γεγονός πως κάποιος τον εμπιστεύτηκε είναι κάτι που ανεβάζει την αυτοπεποίθηση.. που μαγέυει και σε κάνει να πιστεύεις πως ο άλλος σε διάλεξε μέσα από όλους τους υπολοίπους..

αλλά, σήμερα ακούει κανείς;
μας συγκινεί η "απελπισμένη" προσπάθεια του συνομιλητή να γινει κατανοητός; όχι επιφανειακά κατανοητός αλλά επι της ουσίας.. πόσες φορές έχουμε προσπαθήσει πραγματικά να καταλάβουμε τι μας λένε..
και πόσες φορές, άλλωστε, έχουμε γίνει αντιληπτοί;
Βγαίνω έξω και γύρω μου αμετρητες παρέες που συνομιλούν..
άλλοι γελάνε, άλλοι συζητάνε χαμηλόφωνα, άλλοι φιλιούνται, άλλοι προσπαθουν να κρύψουν - σχεδόν ανεπιτυχώς - τη βαρεμάρα τους, άλλοι μιλούν σχεδόν παθιασμενα..
Προσπαθούμε να βγάλουμε(προς τα έξω) τη δική μας διάθεση και ιδιοσυγκρασία ή διαφορετικά προσπαθούμε να τη κρύψουμε για να μην απογυμνωθούμε μπροστά στα μάτια του άλλου..
Αλλά γιατί;
γιατί προσπαθούμε να απομακρύνουμε από το βλέμμα του άλλου ό,τι πιο αγνό έχουμε; τον ίδιο μας τον εαυτό.. γιατί φοβόμαστε να εκφρασουμε τον εαυτό μας μπροστα σε κάποιον που αρεσκόμαστε στο να τον αποκαλούμε "φίλο" μας;

η πρώτη φωτογραφία είναι από το post secret &
η δευτερη είναι του Erwin Olaf