αρχικά....

Η αλήθεια είναι πως ακόμη δεν έχω καταλήξει στο ποιο θα είναι το θέμα του blog.. Τα ενδιαφέροντα μου κυμαίνονται κυρίως στον κινηματογράφο, στην τέχνη και στα οποία προσφατα προστέθηκε το θέατρο..
τώρα η αλήθεια είναι πως μιλαω πολυ γενικα.. κινηματογραφος.. γαμω.. όλοι και όλες μεσα στα ενδιαφεροντα τους συμπεριλαμβανουν και τον κινηματογράφο.. αλλα το τι εννοει ο καθενας και το ποια ειναι η σχεση του καθενός με αυτόν, νομιζω πως ειναι πολυ πολυ διαφορετικο..
Αρχικά, έβλεπα ό,τι πρόβαλε το "village" στο μαρούσι..
αλλα θεωρω πως δυο ήταν οι "στιγμες" που με επηρέασαν πολύ.. πρώτα, κάπου στο γυμνάσιο έτυχε να ακούσω για την τριλογία του Krzysztof Kieslowski.. έτσι αποφάσισα να δω τη λευκη ταινία.. η ταινία αυτη δε μου έχει μεινει ως μια απο τις καλύτερές μου (ίσως να πρέπει να την ξαναδώ.. πάνε και κάποια χρόνια από τότε), αλλά αποτέλεσε για μενα ένα έναυσμα..
Έπειτα, έναν ιούλιο στα εξάρχεια.. Είχα μολις δει το mr.arkadin και βολτάραμε στην πλατεία όπου και καθόμαστε.. εκει, με έναυσμα αυτην την ταινία αρχίσαμε να μιλαμε έως ότου αρχίζουν να συζητάνε για το bunuel.. για κάποιο λόγο ένιωσα πως μαγεύτηκα.. ενας σκηνοθέτης σουρεαλιστης, με βασικό στοιχειο στις ταινίες του το ανεκπλήρωτο.... δεν μπορω να καταλάβω γιατί τότε με ενθουσίασε τοσο πολυ..
μπορεί να μου θύμησε κάτι; μπορεί να με έκανε να σκεφτώ όσα δεν έχω κάνει και παραμένουν για μένα ανεκπλήρωτα; μπορεί να μου άρεσαν οι συμβολισμοί του.. ή αυτό το πάθος με το οποίο μιλούσαν οι υπόλοιποι γιαυτόν.. αυτό το πάθος το οποίο μπορεί να σε παρασύρει ακόμη και χωρίς να έχεις έρθει σε επαφή με το αντικείμενο για το οποίο γίνεται η συζήτηση..
Είναι πολύ ιδιαίτερη η αγάπη που μου έχει μείνει από τότε για τον luis bunuel.. πραγματικά.. αισθάνομαι πως με έχει επηρεάσει πολυ σε αυτο που είμαι σήμερα (εφόσον θεωρήσουμε πως οι σκέψεις που κάνει κανείς με έναυσμα μία ταινία σε επηρεάζουν- προφανως και επηρεάζουν).. λοιπόν, άρχισα με την τελευταία του ταινία "το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου".. εκεί εκ πρώτης όψεος ανολοκλήρωτος είναι ο έρωτας στο σεξουαλικό τομέα, αλλά κυρίως στον επικοινωνικό.. ο πρωταγωνιστής έχει "ερωτευτεί" με την ιδέα της γυναίκας και όχι με τη συγκεκριμένη, το οποίο φαίνεται από το ότι η πρωταγωνίστρια δεν είναι μία αλλά δύο οι οποίες εμφανίσονται σχεδόν εναλλάξ..
ο l.bunuel μου έχει κινησει τόσο το ενδιαφέρον, αλλά και την περιέργεια που θέλω να δω όλη του τη φιλμογραφία..αρκετά παιδική αυτή μου η αντίδραση.. του τύπου θέλω να αγοράσω όλα τα παιχνίδια.. ο ενθουσιασμός μου ίσως, βέβαια, να κρύβει κάτι το παιδικό.. εξάλλου γιαυτό μπορεί να μου αρέσει τόσο ο bunuel.. περιμένω σαν το παιδί να με μαγέψει, να με εντυπωσιάσει και με κάποια δόση περιέργειας να δω πως θα με ξαφνιάσει και "αυτή τη φορά"....

Επίσης, να ασχολούμε με την τέχνη τί συμαίνει;
μου αρέσει; την σπουδάζω; δουλεύω πάνω σε αυτή; αρέσκομαι να λεω πως ασχολούμαι με την τέχνη;
δύσκολη μία ειλικρινής απάντηση πάνω στο θέμα..ακόμη και για μένα που απλώς λέω ή νομίζω ότι μου αρέσει.. τί είναι αυτό που κάνει κάποιον να του αρέσει η ποίηση και όχι οι αθλητικές στήλες; ο κινηματογράφος και όχι τα ηλεκτονικά παιχνίδια; η ζωγραφική και όχι........ αλλά οχι.. για ποιό λόγο να μη θεωρείται ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι ή όποιο άλλο μπορεί κανείς να σκεφτεί τέχνη; κάποιοι άνθρωποι έβαλαν κάτι δικό τους στα γραφικά, στη μουσική κλπ.
Και έφτασε το σημείο στο οποίο πάντοτε "κολλάω".. δεν μπορώ να υποστηρίξω κάτι με σιγουριά.. αλλά μπορώ να πω πως μπορείς να βλέπεις τέχνη γύρω σου σε κάθε έκφανση της ζωής.. Νομίζω, όμως, πως αυτό δεν έχει διόλου να κάνει με την ίδια τη ζωή, αλλά με τα μάτια που τη βλεπουν, την παρατηρούν, με τα μάτια που μπαίνουν μέσα της και τη ζουν.. Αυτό μου θυμίζει μία φράση από το American Beauty.."It was one of those days when it's a minute away from snowing and there's this electricity in the air, you can almost hear it. And this bag was, like, dancing with me. Like a little kid begging me to play with it. For fifteen minutes. And that's the day I knew there was this entire life behind things, and... this incredibly benevolent force, that wanted me to know there was no reason to be afraid, ever. Video's a poor excuse, I know. But it helps me remember... and I need to remember... Sometimes there's so much beauty in the world I feel like I can't take it, like my heart's going to cave in."


Αν και την ταινία την είχα δει πριν αρκετά χρόνια, μόλις προσφατα ξαναβλέποντάς τη, η φράση αυτή με άγκιξε τόσο.. Είναι αυτές οι στιγμές που βουρκωνεις, δακρύζεις ίσως και νιώθεις ένα ρίγος να σε διαπερνά.. κι έχεις μείνει με ένα γλυκό αίσθημα κι ένα ελαφρή χαμόγελο....